Yürek Devletinin Kahramanı

 

Yürek Devletinin Kahramanı

Bir kalemle başlar bazen devrim,

Ne silah, ne kılıç—bir kelime yeter.

Sen, yürek devletinin sessiz kahramanısın,

Gönüllere ilmik ilmik dokuyan bir ışık.

Her sabah bir fener gibi yanarsın,

Yol gösterirsin karanlıkta kaybolanlara.

Bilgelikle rehberlik edersin,

Bir çocuğun gözlerinde geleceği görerek.

Sabırla beklersin,

Bir tohumun filizlenmesini.

Ve o filiz, özgüvenle kanatlanır,

Senin sevgiyle beslediğin toprağında.

Kalplerinde bıraktığın iz,

Bir ömür silinmez.

Bir dokunuşunla değişir hayatlar,

Bir kelimenle uyanır potansiyel.

Pişmanlıkla bakan gözleri,

İlhamla doldurursun.

Değerleri öğretirsin sessizce,

Bir yıldız gibi parlayarak.

Sen, sadece bir öğretmen değilsin,

Bir hayat mimarı, bir umut taşıyıcısısın.

Kalem senin kılıcın,

Ve her satırın bir kanat olur çocuklara.

Yüreğine dokunduğun her öğrenci,

Seninle yeniden doğar.

Sen, yürek devletinin kahramanısın—

Ve bu dünyayı değiştiren sessiz bir dönüştürücüsün.

Sessiz Tanık

 

Sessiz Tanık

Yaş alıyorum, ama zaman değil beni yoran,
İnsanların yüzündeki maskeler,
Siyasetin kirli oyunları,
Ve iyiliğin hep fısıltıyla konuşması…

Bir çağdan diğerine geçtik,
Ama huylar yerinden kıpırdamadı.
Yalaka yükseldi, bilge sustu,
Ve halk, kandırılmanın alışkanlığına döndü.

Ben bir taş değilim,
Ama bazen taş gibi susuyorum.
Çünkü söz, değerini yitirdiğinde
Sessizlik en asil direniş olur.

Tarafgirlik bir hastalık gibi yayıldı,
Vicdanlar renk seçti,
Doğru, yalnız kaldı.
Ama hâlâ bir yerlerde
Bir öğretmen, bir düşü kuruyor.

Ben o kişi değilim belki,
Ama o kişiyi tanıyorum.
Belki bir öğrencide, belki bir şiirde
Yaşıyor hâlâ,
Sessizce, ama inatla.