Sessiz Tanık
Yaş alıyorum, ama zaman değil beni yoran,
İnsanların yüzündeki maskeler,
Siyasetin kirli oyunları,
Ve iyiliğin hep fısıltıyla konuşması…
Bir çağdan diğerine geçtik,
Ama huylar yerinden kıpırdamadı.
Yalaka yükseldi, bilge sustu,
Ve halk, kandırılmanın alışkanlığına döndü.
Ben bir taş değilim,
Ama bazen taş gibi susuyorum.
Çünkü söz, değerini yitirdiğinde
Sessizlik en asil direniş olur.
Tarafgirlik bir hastalık gibi yayıldı,
Vicdanlar renk seçti,
Doğru, yalnız kaldı.
Ama hâlâ bir yerlerde
Bir öğretmen, bir düşü kuruyor.
Ben o kişi değilim belki,
Ama o kişiyi tanıyorum.
Belki bir öğrencide, belki bir şiirde
Yaşıyor hâlâ,
Sessizce, ama inatla.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder